Ik kan nu wel zeggen, dat ik gewend ben...

Klinkt gek eigenlijk, Moos is nu 7 maanden en dan ben je nu pas gewend!? Op welk wereld bol heb jij dan geleefd mama van Moos? Herken je het niet, toen jij voor het eerst mama werd? Moest jij niet wennen, dat het niet meer alleen om jou ging? Ik kan eerlijk toegeven dat ik het soms wel lastig vond. Ondanks dat onze Moos een heerlijk vrolijk kind is. Maar als het even niet ging zoals ik wil, raakte ik gefrustreerd. Ik werd gefrustreerd als hij even begon te jammeren wanneer ik hem even weg wou leggen. En ik werd gefrustreerd als hij zoals gewoonlijk een keer niet gewoon in slaap viel. Of als ik hem in bed deed met zijn middag slaapje, dat hij niet wilde slapen. Dan wil ik net gewoon even net mijn haar doen, of douchen of aankleden of een boek lezen of opruimen je kent het wel 'mama dingen'.  En dat kon ik dus niet doen, omdat meneer even niet deed wat 'IK' wil.

Doe nou maar normaal, dan doen we al gek genoeg! :)

Dit leidde naar een onzekerheid wat ik zeker niet uitte naar de buitenwereld. De eerste vraag wat in mij opkwam was; Is dit wel normaal, dat ik mij zo voel?! Een beetje laate gedachten, maar kan ik wel een mama zijn? En heeft dit wel met Moos te maken, of zijn dit nog 'eigen' issues  die blijkbaar naar boven komen. Ik werd gefrustreerd op mijn vriend. Want die werkt zo ongeveer elke dag, en als hij thuis komt ligt Moos al in bed. Of als hij ochtends naar werk ging, dat ik achter bleef met een huilende Moos. Ik voelde mij een mama, verzorger, huishoudster, partner, kok en ga zo maar door.

Dit weet je toch allemaal, als je aan kinderen begint? Ja, roepen we dan! Maar als het er op aan komt dan besef je het pas. Ik kon niet meer wachten, en wou dolgraag een baby. En wij hadden het geluk; 'dat ik er maar naar hoefde te kijken' voordat het was gebeurd. Even zo lekker vlak gezegd!  Ondanks dat ik af en toe die frustraties had, betekende niet dat ik het niet aan kon. En genoot zeker wel van hem, maar af en toe die momenten.  Is het gek dat ik dit zo uit spreek?

En dan zijn we nu 7 maanden verder, wat is er nou veranderd? Eigenlijk heel simpel; Ik heb mij er aan over gegeven'. En er even bij stil gestaan, dat dit nu mij en onze leven is. En niet kan verwachten, dat anderen die geen kinderen hebben dat ook gelijk begrijpen. Het kan allemaal nog steeds, je moet het alleen even beter plannen! Eigenlijk een heel mooi proces tot volwassen worden. Dat je er even bij stil staat, dat je leven een ander slag slaat. En dat je voor je nieuwe weg, nieuwe plannen maakt. Ik heb mij eraan over gegeven dat het nu om mijn gezin gaat. En vind niks mooier dan dat. Ik moet nu genieten van onze kleine Moos, en wij als gezin.

Ben jij ook tegen deze verandering opgelopen, of ging het allemaal vanzelf?