vaccineren wel of niet?

Moos was 8 weken oud en moest weer voor controle naar het consultatie bureau.Ook wist ik dat hij die dag eigenlijk voor zijn prikjes zou moeten. Hier had ik al veel over nagedacht en een klein beetje over gelezen. Moet ik nou echt mijn kleine ventje een cocktail prik laten geven van allerlei ziektes? Ik had gelezen dat we pas vanaf 1957 gestart zijn met vaccineren. En dat er al een flinke daling van vreselijke epidemieën had plaatsgevonden van 90%, voordat we begonnen met vaccinatie programma's?!  

Dit vind ik eigenlijk heel gek, want die daling is niet geweest doordat wij ons hebben laten vaccineren. Ik vind het een gevoelig en lastig onderwerp om over te praten in mijn omgeving. Eigenlijk ook hier op internet!Ik heb er zelf nooit bij stil gestaan, totdat ik de verantwoordelijkheid heb gekregen als moeder voor Moos. 

Wat zal het beste zijn voor hem. Moet ik gewoon iedereen volgen en hem laten vaccineren omdat iedereen dat ook doet? Moet ik hem laten vaccineren zodat niemand mij scheef aankijkt? Een hoop ziektes zijn al grotendeels verholpen door beter leefomstandigheden en hygiene. De bacteriën zullen niet verdwijnen, maar we kunnen ons wel er beter tegen weren. Dit heb ik trouwens uit het boek van vaccinvrij, geschreven door Door Frankema, die jarenlang onderzoek hiernaar heeft gedaan. En zelf ook 3 kinderen heeft groot gebracht zonder vaccinatie. Deze kinderen zijn inmiddels al 15 jaar en gezond en sterk opgegroeid.

Een erg interessant boek wat mij behoorlijk aan het denken heeft gezet. Uit het boek kwam ook naar voren met de vraag of kinderen niet meer ziek mogen worden. En moeten we altijd maar leven in angst..? Zelf kwam bij mij op; ''Mag een kind/ baby niet zelf de tijd krijgen om een goed afweersysteem op te bouwen?'' En mag een kind niet zelf later de keuze krijgen voor wel of niet vaccineren. Uit eigen ervaring word en kan  een gevaccineerd kind nog steeds ziek worden? 

Ik ben er zelf nog niet helemaal uit, en heb gekozen om het vaccineren even voorlopig uit te stellen. Ieder geval een half jaar, zodat Moos eerst zelf een immuunsysteem kan opbouwen. Daar heeft hij minimaal een halfjaar voor nodig.Ook moet mijn partner hier volledig achter in staan. Anders weet ik niet of ik volledig kan gaan voor deze beslissing. Want inderdaad bij mij is er ook 'angst' aangewakkerd. 

Wat als Moos nu nou wel ziek word, zal hij dan sterk genoeg zijn om te vechten tegen de ziekte? Wel zal ik rust, reinheid en regelmaat toepassen.
Daarnaast de dagelijks behoefte zoals gezond eten, bewegen,buitenlucht, warmte met veel liefde. Dit is al een belangrijke stap tot een goede gezondheid.

Middag slaapje

Vanaf 6 weken begon ik te merken dat Moos een klein beetje ritme aangaf. Dit gaf hij aan na de fles van 11 uur doordat hij in slaap dommelde, na de verschoning en knuffel sessie.
Toen ben ik begonnen om Moos in de middag 
te laten slapen in zijn ledikant.

Ik vroeg mij eigenlijk af, of je hem in de middag ook in een slaapzakje moest doen, of gewoon in zijn eigen kleertjes?
S' nachts doe ik Moos namelijk in een slaapzak en heb ik een vast ritueel. Maar hoe doe ik dat dan overdag?!

Ik heb toch gekozen om Moos in zijn eigen kleertjes naar bed te brengen, omdat hij zo het verschil dan leert kennen, 
tussen overdag en de nacht. Ik had eigenlijk verwacht dat hij het niet zou accepteren, maar door eerst met hem in de kamer te lopen en klein beetje te wiegen werd hij moe en kon ik hem in zijn bedje leggen. Hij werd 1x huilend wakker en ben gelijk naar hem toe gegaan om te troosten. Ik denk dat ik dan toch een vertrouwen opbouw zodat hij weet dat ik in de buurt ben.
En zo kan hij zich veilig voelen. Maar helaas dit was van korte duur en eenmalig!

Eigenlijk ook eigen schuld,want ben niet altijd in de middag thuis. Ja, ik wil ook nog op pad in mijn verlof. Als ik weg ga dan slaapt Moos altijd in de maxi-cosie of in de wagen. Dat gaat eigenlijk zonder problemen, hij gaat liggen en valt in slaap. En als ik thuis ben, dan wil ik hem wel graag in zijn eigen bedje hebben.

Hoe vind ik structuur en vanaf welke leeftijd is het eigenlijk normaal, dat ze in hun eigen bedje slapen in de middag??! 

Ik kan het nergens vinden, dus ben ik het zelf maar gaan uitproberen. Het is natuurlijk ook bij elk kind anders en een zoektocht wat het beste past voor jou kind.

Ik ben vanaf ongeveer 7 weken begonnen om een structuur te krijgen in zijn dagritme. Ondertussen is Moos nu 11 weken en wil nog niet in de middag slapen. Soms valt hij na een huilsessie in slaap. Maar vaak geeft hij gewoon niet toe.
Terwijl hij in de ochtend en eind middag, begin avond wel gewoon in slaap valt...? Ik laat het middag slaapje voor even wat het is. Want stress en onzekerheid bij de moeder, komt weer over naar Moos.

Ik vind het erg lastig en het maakt je soms onzeker.

Je probeert je eigen kind te leren kennen en te begrijpen.

Dit is overigens wel alleen in de middag. Als ik Moos na de laatste fles van 23.00uur in bed leg, gaat dit zonder problemen. Hij draait zijn hoofd weg en valt in slaap.

De Kraamweek

Twee uur na de bevalling stond onze kamer al vol met familie. Een bijzonder moment, wat we graag wilden delen met familie. Ik kon alleen maar kijken naar Moos, wat was hij rustig en lief.

Eenmaal op de kraamafdeling hadden we onze eigen kamer. En Moos lag naast me in zijn eigen bedje. Een plastic bakje waar je doorheen kon kijken. Tussen de borstvoedingen door; '' wat trouwens ontiegelijk zeer deed'', moest ik even kijken of hij nog wel ademden. Het duurde even voordat ik het besef kreeg dat Moos was geboren en nu echt bij ons was. Heel prettig, mijn vriend sliep ook bij mij op de kamer in zijn eigen bedje. 

Ik voelde mij of ik een halve marathon had gelopen. Dat had ik namelijk al eerder gelopen, en kon het wel daarmee vergelijken. Hihi.. En dat ik bij de finish een hele harde trap onder mijn kont had gehad. Ja, zo voelde ik mij ongeveer. De volgende dag werd ik wakker met tepelkloven en een lekker beurs gevoel in mijn lijf. Ik had nog een waas voor mijn ogen en mijn hoofd voelde of er allemaal watten in zaten. 

Het leek allemaal nog een droom '' gelukkig was het niet zo en lag Moos heerlijk rustig in zijn plastic bakje''. Wij vroegen nog aan de verpleging of het normaal was dat hij zo weinig huilde?! 

Zo gek, ik had helemaal geen ervaring met baby's in de familie of omgeving. Maar alles ging vanzelf, zoals het vasthouden en aankleding. Tuurlijk ben je voorzichtig en soms een beetje klungelig. Het is allemaal nog zo klein, en je wilt hem geen pijn doen.

En toen mochten we de volgende dag naar huis! Als het aan mij had gelegen, liep ik gewoon naar beneden als trotse moeder met de kinderwagen. Maar nee dat zat er niet in. Ik mocht of moest van de verpleging gewoon in de rolstoel. Achteraf wel fijn eigenlijk. Een grote glimlach op onze gezicht liepen we naar de uitgang naar onze auto.  Thuis kon ik Moos niet loslaten, en hield hem ook even bij me. Nog niet in andere armen, ik wou hem even laten wennen bij ons thuis. 

De kraamzorg kwam ook al snel aan de deur, om met ons op te starten thuis. Wij hadden ervoor gekozen om een bekende in onze familie te laten komen. Dit vond ik juist wel prettig. Zij had de huissleutel, en ons huis was ook haar huis. De week vloog voorbij en had energie voor tien. Elke ochtend was ik al voor negenen met Moos beneden aangekleed en wel. Tenminste was al gedoucht en had lekker mijn comfi kleertjes al aan. Geloof me, een spijkerbroek moet je even niet aan denken.

Doordat ik in het ziekenhuis geen goede begeleiding kreeg met het aanleggen aan de borst had ik tepelkloven gekregen. Dit werd helaas niet minder de dagen erop! Ik had eerst zalf van Bepanthen dat hielp helemaal niet. Daarna op advies van een oud collega medela zalf gehaald, dit hielp beter. Het zalf van Medela was dikker en vetter en verzachtend en bleef beter zitten. Dat vond ik zelf erg prettig zodat je een soort beschermlaag hebt. Maar het werd er niet beter op, en keek er steeds meer tegenop om borstvoeding te geven. Dat aanhappen ging ook niet vlotjes, en meestal met drieën! En als hij eenmaal zoog kwamen de handjes erbij. Oei, dat kon ik moeilijk hebben want mijn borsten stonden op spanning. Dus als hij ook nog met die nageltjes mijn borsten aanraakten werd ik behoorlijk nerveus. Begon zelfs een beetje boos te worden, terwijl Moos er helemaal niks aan kon doen. Wat was ik aan het klungelen tot frustratie aan toe. 

Ik dacht dit doe ik wel even en ga zo lang mogelijk borstvoeding geven. Zodra Moos aangaf dat hij weer wilde voeden, kreeg ik kippenvel op mijn lijf. Wat begon ik er tegenop te kijken, behoorlijk balen.


De week vloog voorbij en kon niet stoppen met foto's maken. Ik kon niet stoppen om naar Moos te kijken. Ik heb hem ieder geval die week bijna niet los gelaten. Ik vond dat hij in mijn armen mocht blijven, en zo rustig een veilig gevoel mocht krijgen in de grote wereld waar hij terecht is gekomen.

Hiernaast op de foto was ons eerste nachtje bij ons thuis.

De bevalling

Op 10 November moesten we voor CTG, omdat twee dagen daarvoor mijn vliezen waren gebroken. Dit was een extra controle om te kijken of het goed gaat met de baby en zijn hartje. Daarna mocht ik weer naar huis. 

Die hele dag had ik al weeën van 8 minuten. Ik dacht dat ik wel mocht blijven in het ziekenhuis, omdat het naar mijn idee wel ging komen. Op 8 November begonnen de voorweeën al, om het halfuur ongeveer. Dus je kan je voorstellen dat ik na een paar gebroken nachten er wel klaar mee was. Ik en mijn vriend gingen dus na de CTG weer naar huis, want ik kon nog praten en lopen. Dat was wat ze zeiden in het ziekenhuis. 

Ik dacht: “jullie zijn niet wijs”. Haha. Achteraf begreep ik wat zij bedoelden, want ik weet nu wat echte weeën en persweeën zijn! 

Na een lange onrustige nacht met weeën elke 4 a 5 minuten.Toch maar even bellen, en mocht gelukkig komen! Halleluja! Ik dacht dat bevalling niet lang meer zou gebeuren. Maar helaas had een paar uur later pas 3cm ontsluiting. Ik kan je vertellen; dat was een behoorlijke domper!

Ik had continue een band om mijn buik om het hartje van de baby in de gaten te houden. Deze band had ik omdat ik “medisch” was geworden nadat mijn vliezen al eerder waren gebroken. Dat vond ik wel vervelend want je hebt toch minder ruimte om te bewegen. Alhoewel ik niet echt actief kon bewegen. Ik wist eigenlijk ook niet welke houding ik moest aannemen. Ik moest het zelf doen, en mijn partner kon ook niet meer doen dan aanwezig zijn. En af en toe een lief woordje uit te spreken. =) En toen had ik opeens een behoorlijke persdrang. 

Wow, er gebeurd iets in je lichaam waar je totaal geen controle over hebt. Wat ik wel wist, dat de bevalling ging beginnen.

Op 11 November in de avond werd Moos geboren na 1.5uur tijd. Het had eerder gekund, maar de persweeën kwamen zo dicht op elkaar dat zijn hartje ging dalen. Persen, buikademen, blazen, persen...etc. Ik kan je vertellen, ik was behoorlijk schoor de volgende dag.

Een mooi glimmend glibberig klein ventje,word op je buik/ borst gelegd.

Niet te beschrijven, zo mooi, dat moment.

Soms zou ik wel even terug willen, naar dat moment. Het is alsof de wereld even niet meer draait en de klok even niet meer tikt en alle mensen even stil staan. Terwijl ik als mama oog in oog lig met mijn zoon, mijn kind.

strippen

Strippen..!?

De 40 weken zijn we gepasseerd en had al iets gelezen over strippen. 

Het opwekken van de weeen en ontsluiting. Het is dus een inwendig onderzoek, wat niet heel aangenaam aanvoelt. Je krijgt een soort krampachtige gevoel in je onderbuik, een menstruatie pijn. Ik vond het zelf wel goed te doen, maar moest de pijn wel een beetje wegblazen. Bij de eerste keer was het hoofdje mooi ingedaald alleen zat de baarmoedermond nog pot dicht. Domper was dat wel zeg, je hoopt toch al stiekem op meer. Er werd even flink gewroet en gemasseerd. 

Ik had zoiets ga vooral je gang het is voor een goed doel! Haha.. We hadden afgesproken na 3 dagen dit te herhalen omdat we nog vroeg in het proces waren. Ik zat namelijk op 40 weken en 2 dagen. 

Na 3 dagen ging de verloskundige weer een poging doen tot strippen. Helaas, nog steeds zat de baarmoedermond nog pot dicht. Nogmaals werd de baarmoedermond flink gemasseerd in de hoop dat de baarmoedermond week zal worden en zal ontsluiten. Sinds de tweede keer kwam de menstruatie pijnen wel vaker maar lichtelijk. 48uur later werd het nogmaals herhaald in de hoop dat strippen wel zal lukken. En ja in de ochtend kwam de verloskundige bij mij langs. En ja hoor, vingertop ontsluiting zoals de verloskundige het noemde. 

Zal het dan nu gaan beginnen?

20 weken Echo

20 weken echo, super spannend! 

Is het een jongen of een meisje..?? 
Ik kwam er al gouw zelf achter tijdens de echo, doordat ik iets zag bungelen! Zag ik dat nou goed..?! Het is een jongen, super leuk! Ik had al een soort voor gevoel dat het een jongen zal zijn dus was niet heel verrast. Ik kan niet wachten om stoere dingen met hem te gaan doen.

Helaas was de echo niet heel leuk vanwege dat zijn bovenbenen te kort waren. Tijdens het onderzoek heeft ze zijn bovenbeentje wel 5 keer overnieuw gemeten en ging continue weer kijken naar het hartje. Ik kreeg er helemaal de kriebels van maar hield mij rustig. 
Ik ging gelijk alles in mijn hoofd halen; zou het syndroom van down of andere afwijkingen zijn? Er werd geen uitspraken gedaan over hun onzekerheden,malleen feiten zoals dat de metingen afweken. Daarom werd ik door verwezen naar een academische ziekenhuis het AMC.

Eenmaal in het ziekenhuis werd ik een beetje gespannen en emotioneel. Het zou toch niet he, waarom nou bij mij, het kan toch niet, komt niks voor in de familie....?? Die vragen kwamen naar boven. Inderdaad, zij hadden de zelfde angsten als ik en daarom een extra controle. Uitgebreid werd ik onderzocht, van hoofd tot de tenen werd bekeken en gemeten.

En toen kreeg ik eindelijk de uitslag van de gynaecoloog; Mevrouw, alles ziet er tot zover goed uit. Waarschijnlijk krijgt onze jongen korte beentjes, net als zijn vader en opa. hifi Lekker dan voor niks zo druk gemaakt, maar als er wel wat was geweest waren ze er vlot bij. 

Zwangerschaps-Kwaaltjes

Aan het begin van mijn zwangerschap had ik er niet zo last van zwangerschaps kwaaltjes.

Vanaf 12 weken kwam het een beetje met ochtend misselijkheid en wist niet of ik nou wel of niet moest eten. Dus at ik gelijk ongezonder zoetigheid en chips kon ik moeilijk weerstaan.

Daaaaag lijfje waar ik zo hard aan gewerkt had door het velen hardlopen en vasten.

Ik  kreeg mijn dagelijkse smoothy niet meer weg helaas, dat kwam weer omhoog.

Ik kon me veel moeilijker beheersen dan voor de zwangerschap, kon mij opeens niet meer zoveel schelen. Gek!? Zo blij dat er straks een klein ukkepuk erbij komt, wat maakt mijn lichaam nou uit!?

Nou, ik heb het geweten en ben totaal 23kg aangekomen....... Eigen schuld..... Ach...

Ik moest ook erg wennen aan lichaamsveranderingen.

Hehe.. vind je het gek als je opeens veel gaat eten, dan krijg je ook lichaamsveranderingen;) Maar dat was het niet, er groeide iets in mijn buik waar ik geen controle over had.

Het ging buiten mij om en het gebeurde gewoon, dat vond ik zo raar.

Je weet dat het gaat komen dat je eigen broeken niet meer aan kan, maar als dat moment dan ook echt komt...!!

Dat ik niet meer mijn eigen kleding aan kon en moest overstappen naar zwangerschaps broeken. Shoppen was wel weer leuk maar kon mij daar niet volledig in uiten omdat het weer tijdelijk was. 

En ik het ook weer zonde vond van mijn geld, aangezien ik nog een hoop baby spullen moest kopen. 

De echte moeder in mij komt al naar voren; ik trek mijn baby voor mij zelf, hihi.

Maar toch elke dag zitten zeuren wat je nou aan moet trekken he?!

En al helemaal aan het einde....dan zit echt niks zit meer lekker.

Heel stom, want je weet dat lichaamsveranderingen bij het zwanger zijn erbij horen, maar je wilt er toch niet helemaal aan geloven.

Ik denk dat het komt omdat je geen controle meer hebt over je eigen lichaam.

Normaal gesproken ga ik sporten als ik even niet lekker in m'n vel zit. Ook daar kon ik mij niet volledig in uiten, omdat ik zo last had van die moeheid.

Wat ook weer deels kan komen door al dat ongezonde eten.

De volgende keer ( als ik weer zwanger word) zal ik dat wel anders aanpakken denk ik.

Daarnaast was ik de eerste 32 weken ongeveer wel erg labiel en emotioneel.

Ik moest overal al snel om huilen. Iemand hoefde maar even te vragen hoe het gaat en de tranen kwamen al. Of bij een drama- film rolde de tranen over mijn wangen. En op werk kon ik totaal de werkdrukte niet meer reguleren of ermee omgaan. Ik was doodop na werk en eenmaal in de auto barste ik in tranen uit. Dit ging zo ongeveer dag in en dag uit. 

Op mijn werk en in mijn omgeving gingen er allerlei alarmbellen!

Uiteindelijk heb ik met moeite voor mijzelf gekozen en aangegeven dat ik halve dagen wilde gaan werken. Je valt dan onder het uwv dit werd bij mij aangevraagd via mijn werkgever.

Ik was namelijk 'ziek' door zwangerschap en niet door wat anders.

Ik was moe, huilerig, snotterig, grieperig en dat bleef maar terug komen.

Eenmaal dat ik halve dagen begon te werken kwam de rust terug.

Geen hoge werkdruk en verantwoordelijkheden meer!

In de middag kon ik even op de bank liggen en even slapen, 

zodat ik in de avond weer een beetje 'mens' was. 

Positieve zwangerschapstest!

Positieve zwangerschapstest =)

Op 27 februari zat ik op 38 dagen van mijn cyclus. Ik werd wakker en moest gewoon nog een keer een zwangerschapstest doen. Als deze negatief zal zijn dan stop ik echt met piekeren! Ik ben nooit zo overtijd, altijd keurig volgens het boekje. Heel stiekem tijdens dat mijn vriend aan het bellen was liep ik naar de badkamer en deed de test. =) Wat was dat een spannend gevoel, want zou het zo zijn?! Nadat ik de test had uitgevoerd, ben ik weer in mijn bed gekropen en had de test laten liggen.

Ik ga niet hele tijd naar dat ding zitten kijken, en zitten wachten.

Ok, zoveel geduld had ik niet en liep al gouw terug naar de badkamer.

En ja hoor.... Twee streepjes, wat, niet, echt?! Een glimlach op mijn gezicht en nog zo ongeloofwaardig. Mijn vriend was ondertussen klaar met bellen, en riep hem natuurlijk gouw; de test is positief! Een glimlach van oor tot oor, en kropen even heel dicht naar elkaar toe zonder wat te zeggen. *Zucht* We hadden al snel uitgerekend dat we ongeveer op 5 weken zullen zitten en dat we begin November uitgerekend ben. Dat betekend dat je nog zeker 7 weken je mond moet houden. Want er kan nog van alles gebeuren, een spannende periode moet ik zeggen. Geen rode wijn avondjes meer met vriendinnen in ieder geval! En zal toch mijn leefwijze moeten veranderen. Zo snel allemaal, opeens vliegt mijn hele leven aan mij voorbij. Nooit meer zomaar de deur uit, nooit meer alleen.

Een grote verantwoordelijkheid komt op je af. Wat loop ik nou eigenlijk te zeuren!? Eerst zit ik te balen en nu val ik bijna om van de onzekerheid die opeens om de hoek komt kijken. Klinkt heel gek want dit weet je allemaal van te voren als je de keuze maakt om zwanger te worden. Maar geloof me ik zat nog in het verhaal van; Ik wil zwanger worden... Ik wil........ En BOEM- PATS binnen een maand is het gebeurd. Super gezegend en geluk dat het mij/ ons is gegeven. Maar moet het toch even verwerken lijkt wel. En we moeten het onze ouders gaan vertellen, wat zullen zij blij zijn. En dan mijn vriend zijn dochter, hoe zal zij reageren? Maar nog even wachten tot onze eerste afspraak bij de verloskundige.

Aanmelden verloskundige

Ik zat op 6 weken en 3 dagen. 

En dacht dat ik mij maar moest aanmelden bij een verloskundige.

Ook al kon ik het allemaal nog niet geloven, en vond het gek om mij hierin te verdiepen.

Lang leve het internet en ben zo gaan zoeken in de buurt waar ik ga wonen. 

Ik ben een beetje afgegaan op hoe de site eruit ziet en de foto's van de verloskundigen. 

Stom eigenlijk want daar draait het volgens mij helemaal niet om. Want recensies zijn ook wel belangrijk en/of ervaringen van anderen. Andere kant wel want de eerste indruk moet je een goed gevoel geven. Dat doe je ook als je ergens voor het eerst bent. Dan kijk je om je heen en alle indrukken geven je een mening.  Ik dacht; ik wil gewoon langs komen en dat er gedaan word wat er moet gebeuren en dan weer weg. Het hoeft niet met zoveel aandacht gevestigd op mij.

Ik heb uiteindelijke gekozen voor La-vita verloskundige Zaandam. 

Het zit in het ziekenhuis met een eigen praktijk, ideaal dacht ik zo. 

Omdat ik er voor gekozen had om te bevallen in het ziekenhuis in het Zaans medisch centrum. 

Zo zijn de lijnen korter dacht ik zo. 

Ik had mij online aangemeld, en had even een paar dagen gewacht.

Na een kleine week had ik nog niks gehoord en had geen geduld meer. :)

Dus had ik zelf telefonische contact opgenomen, en kon gelijk in de middag terecht.

Dat was fijn dat we zo snel terecht konden, gelukkig was mijn partner ook vrij.

Met onze legitimatiebewijs en zorgverzekeringpas gingen we naar La-vita.

Tja, wat moet je meenemen en wat gaat er komen?

De praktijk was makkelijk te vinden in het ziekenhuis. En toen we daar aankwamen werden we al snel geholpen. Wat een spontane en leuke ontvangst!

Je hebt twee teams een blauwe en groene team, wij kwamen bij het blauwe team.

Het blauwe team bestaat uit drie verloskundige, dus je komt bij een van de drie meiden.

Zelf vind ik dat prima en hoef dus niet persé één iemand.

Gewoon even controle en dan wil ik weer weg.

Zwangerschaps test

Ik zat op 35 dagen van mijn cyclus en dacht het word tijd voor een zwangerschapstest. 

Ook vanwege  die vage bloeding 10 dagen terug, bleef het toch in mijn hoofd spoken. 

Het lijkt wel of je het een soort van voelt.. Tenminste denkt te voelen!

Ik had gewoon een simpele test gehaald en had ook eigenlijk al geplast. :)

Maar kon vast nog wel wat druppels uit krijgen voor de test!

 Ja waarom zou je langer wachten, daar had ik echt geen geduld meer voor. 

Nou met een soort van onvolledige plas toch het uiteinde nat genoeg gekregen. Haha! 

En dan moet je wachten, ik bleef al die tijd toch even gewoon zitten op het toilet. 

Lijkt erop dat deze niet positief gaat uitpakken, toch maar van het toilet af. 

En had de test maar even op zij gelegd, want misschien duurt deze wel langer?!

Maar helaas, ook na een uur geen positief uitslag.

Teleurgesteld en vond het toch vreemd, begon ik dan gek te worden?

Ik had toch zo een sterk gevoel dat er toch iets aan de hand was.

Gelukkig een nuchtere partner, die wat positieve woordjes zei dat het wel goed komt.

We zijn tenslotte net een maand verder. Inderdaad, hij had gelijk!

Toch......... bleef ik het vreemd vinden. Ik kon de test gewoon niet geloven.

Of wilde ik de test gewoon niet geloven!? 

Innestelings bloeding

Ik werd wakker en liep slaapdronken naar het toilet. He!? Een veegje bloed en het zag er wat anders uit, maar dacht nu al?! Ik was namelijk na het verwijderen van mijn spiraal gelijk netjes ongesteld geworden. Dat betekend dat ik binnen twee weken alweer ongesteld ben geworden. KNAK! Mijn cyclus moet weer wennen zeker. Dus begon de dag met het idee ik ben ongesteld. Gek, toch een klein beetje teleurgesteld.

Of zou het toch...... een innesteling bloeding zijn........? 

Einde van de dag was namelijk niks meer aan de hand. De tijd zal het zeggen.

De eerste stap om zwanger te worden

Op 21 Januari 2015 heb ik, of eigenlijk 'wij' de eerste stap gezet om mijn spiraal te laten verwijderen. Ik zelf kon echt niet meer wachten. . . .! Straks zijn we nog heel lang bezig om zwanger te worden. Ik was toch bewust van het proces dat het alle kanten op kan gaan.

Op gegeven moment ben je er gewoon klaar voor denk ik. 

En al helemaal als je iemand naast je hebt staan waar je de rest van je leven mee wilt delen. In mijn geval heeft mijn partner al een dochter, waardoor ik nog sneller deze stap wilden zetten.

Gelukkig hebben wij de tijd ervoor genomen door elkaar eerst te leren kennen. En niet te vergeten en heel belangrijk om een band op te bouwen met zijn dochter en met elkaar. We vonden het belangrijk dat zijn dochter zich 'thuis' voelden bij ons. En dat zij weet hoe belangrijk zij is voor hem en voor ons drieën.

Nadat onze band sterker werd met elkaar, hebben wij bewust gekozen voor de zwangerschap.

Wat was het een bevrijding en tevens een 'bloot' gevoel om zonder spiraal rond te lopen. Haha! Nou ik zal jullie vertellen, het plaatsen van mijn koper-spiraal geen enkel problemen. 

Maar daarna, kan ik bijna niet onder woorden brengen. Ik heb me aan het begin gewoon ziek moeten melden. Omdat ik niet kon lopen van de pijn. Ik heb het in de nacht uit gekreund en gehuild van de krampen in mijn buik en rug. Uiteindelijk heb ik toch, ruim een jaar met de koperspiraal rond gelopen. Want ik dacht elke keer weer; misschien word het volgende maand wel minder.. Nou dat werd het ook wel na ongeveer een half jaar. Maar ik bleef een raar gevoel houden dat er gewoon wat zat daar wat er niet hoort. Okay, dat was mijn koperspiraal verhaal. Het kan bij iedereen anders gaan natuurlijk. 

Maar toen de spiraal eindelijk was verwijderd, had ik een glimlach van oor tot oor. Bij deze verklaar ik mijn volwassenheid en vruchtbaarheid en mijn lichaam klaar voor de volgende stap in mijn leven..! Haha! Een feestje zal niet meer spontaan zijn, maar gepland. 

Over Mij

Hier is dan mijn Blog over Moos, mijn zoon die is geboren op 11 November 2015.

Mijn trots en mooiste beleving in mijn leven.

Vanaf het begin heb ik stukjes geschreven om mijn ervaringen en belevingen te blijven herinneren en te delen met jullie. Het is vooral veel lees plezier en misschien zijn het ook wel ervaringen waar jullie ook tegen aan lopen tijdens en na de zwangerschap. 

Ook vind ik het zelf erg leuk om alle ontwikkelingen van Moos bij te houden en met jullie te delen.