De Kraamweek

Twee uur na de bevalling stond onze kamer al vol met familie. Een bijzonder moment, wat we graag wilden delen met familie. Ik kon alleen maar kijken naar Moos, wat was hij rustig en lief.

Eenmaal op de kraamafdeling hadden we onze eigen kamer. En Moos lag naast me in zijn eigen bedje. Een plastic bakje waar je doorheen kon kijken. Tussen de borstvoedingen door; '' wat trouwens ontiegelijk zeer deed'', moest ik even kijken of hij nog wel ademden. Het duurde even voordat ik het besef kreeg dat Moos was geboren en nu echt bij ons was. Heel prettig, mijn vriend sliep ook bij mij op de kamer in zijn eigen bedje. 

Ik voelde mij of ik een halve marathon had gelopen. Dat had ik namelijk al eerder gelopen, en kon het wel daarmee vergelijken. Hihi.. En dat ik bij de finish een hele harde trap onder mijn kont had gehad. Ja, zo voelde ik mij ongeveer. De volgende dag werd ik wakker met tepelkloven en een lekker beurs gevoel in mijn lijf. Ik had nog een waas voor mijn ogen en mijn hoofd voelde of er allemaal watten in zaten. 

Het leek allemaal nog een droom '' gelukkig was het niet zo en lag Moos heerlijk rustig in zijn plastic bakje''. Wij vroegen nog aan de verpleging of het normaal was dat hij zo weinig huilde?! 

Zo gek, ik had helemaal geen ervaring met baby's in de familie of omgeving. Maar alles ging vanzelf, zoals het vasthouden en aankleding. Tuurlijk ben je voorzichtig en soms een beetje klungelig. Het is allemaal nog zo klein, en je wilt hem geen pijn doen.

En toen mochten we de volgende dag naar huis! Als het aan mij had gelegen, liep ik gewoon naar beneden als trotse moeder met de kinderwagen. Maar nee dat zat er niet in. Ik mocht of moest van de verpleging gewoon in de rolstoel. Achteraf wel fijn eigenlijk. Een grote glimlach op onze gezicht liepen we naar de uitgang naar onze auto.  Thuis kon ik Moos niet loslaten, en hield hem ook even bij me. Nog niet in andere armen, ik wou hem even laten wennen bij ons thuis. 

De kraamzorg kwam ook al snel aan de deur, om met ons op te starten thuis. Wij hadden ervoor gekozen om een bekende in onze familie te laten komen. Dit vond ik juist wel prettig. Zij had de huissleutel, en ons huis was ook haar huis. De week vloog voorbij en had energie voor tien. Elke ochtend was ik al voor negenen met Moos beneden aangekleed en wel. Tenminste was al gedoucht en had lekker mijn comfi kleertjes al aan. Geloof me, een spijkerbroek moet je even niet aan denken.

Doordat ik in het ziekenhuis geen goede begeleiding kreeg met het aanleggen aan de borst had ik tepelkloven gekregen. Dit werd helaas niet minder de dagen erop! Ik had eerst zalf van Bepanthen dat hielp helemaal niet. Daarna op advies van een oud collega medela zalf gehaald, dit hielp beter. Het zalf van Medela was dikker en vetter en verzachtend en bleef beter zitten. Dat vond ik zelf erg prettig zodat je een soort beschermlaag hebt. Maar het werd er niet beter op, en keek er steeds meer tegenop om borstvoeding te geven. Dat aanhappen ging ook niet vlotjes, en meestal met drieën! En als hij eenmaal zoog kwamen de handjes erbij. Oei, dat kon ik moeilijk hebben want mijn borsten stonden op spanning. Dus als hij ook nog met die nageltjes mijn borsten aanraakten werd ik behoorlijk nerveus. Begon zelfs een beetje boos te worden, terwijl Moos er helemaal niks aan kon doen. Wat was ik aan het klungelen tot frustratie aan toe. 

Ik dacht dit doe ik wel even en ga zo lang mogelijk borstvoeding geven. Zodra Moos aangaf dat hij weer wilde voeden, kreeg ik kippenvel op mijn lijf. Wat begon ik er tegenop te kijken, behoorlijk balen.


De week vloog voorbij en kon niet stoppen met foto's maken. Ik kon niet stoppen om naar Moos te kijken. Ik heb hem ieder geval die week bijna niet los gelaten. Ik vond dat hij in mijn armen mocht blijven, en zo rustig een veilig gevoel mocht krijgen in de grote wereld waar hij terecht is gekomen.

Hiernaast op de foto was ons eerste nachtje bij ons thuis.